Karol Kajzer

UTOPCOWA CERA

Była roz na dziedzinie muzyka. Zeszła sie grómada pachołków i dziy­wek, a co jedna to szwarniejszo. A jedna, nejgryfniejszo śnich stola se na boku i dziwała sie jak tańcujóm, a była tako feszno i szwarno, że się łokrop­nie pachołkom spodobała. Swoji dziołchy zostawiali i kożdy chcioł śnióm tańcować. Jak jedyn jóm wzión do tańca i ledwo się pokryncili, hnetka drugi sie prziplichcił i już jóm porwoł. Tak se jóm wyrywali z rónk do rónk. A taniecznica to była, aż hej. Muzyka się pómału kończyła, a óna hólała z pachołkami aż uciecha. Pachołcy też chcieli wiedzieć kaj miyszko, bo żo­dyn jóm nie znoł. Kożdy jóm też chcioł łodkludzić po muzyce. Ale óna nic nie chciała powiedzieć.

A kiedy minyła północ, dziołcha nogle posmutniała. Nie chciała już tańcować, jyny wyrywała się do chałpy. Syncy nie chcieli jóm puścić, pytali sie ji co sie stało, ale óna nie chciała powiedzieć. Tóż dorzóńdzili sie, że jóm odkludzóm razym i tak też zrobili. A kiedy prziszli ku rzyce powie­działa im tak:

- Pieknie wóm dziynkujym za tańce. Już sie chyba nigdy nie uwidzmy. Jo je utopcowa cera. Mogym chodzić po ziymi jyny do północy. Taki je nasze utopcowe prawo. Nie wiym, co symnóm zrobióm. Dziwejcie sie na wode. Jeśli sie woda w rzyce zaczyrwiyni, to bydzie znaczyć, że mie zabili.

Potym skoczyła do rzyki, a za chwile woda w tym miejscu zrobiła się czyr­wióno. Tóż pachołcy smutni rozeszli sie do chałp.

Według opowiadania Zuzanny Hołomek z Ochab

Artykuł pochodzi z „Kalendarza Miłośników Skoczowa” udostępniony dzięki uprzejmości Towarzystwa Miłośników Skoczowa.