Jan Marek
Halamino w supermarkecie

Było to przed godnimi świyntami. Młodzi Halamowie chcieli się wybrać na świónteczne zakupy. Mieli karte wstympu do „Makro", bo jak to je teraz w modzie, byli przedsiymbiorcami. Halama był przeca malorzym, takim co to biylił i malowoł izby. Razym z babóm uznoł, że do tego „Makro" mogóm ze sobóm zebrać Starke. - Niech se cosi łacni kupi- rozważowali-, a że mo kapke uszporowanego grosza to jak nóm piniyndzy chybi, to może też nóm cosi dopłaci.

Jak pomyśleli, tak też zrobili. Jednego popołednia podjechali autym pod chałpe starki. Wlyźli do izby i jeszcze się nie zdónżyli powitać, a już kozali się starce gibko oblykać. - Pojadymy do „Makro"- rozkozała młodo Halamino - tam se cosik i to łacni niż tu kupicie.

Starka zaskoczóno tóm wiadómóścióm nie bardzo kapowała o co się tak po prawdzie rozchodzi. - Tóż pojadymy do takigo wielkigo sklepu, co tam je wszystko. Za jednym razym i w jednym miejscu pokupicie wszystko co wóm żywnie na świynta trzeja, tóż zbiyrejcie sie. Starka na chwilke se siadła na ławie i porozmyślała, co też na te gody ji trzeja.

Tóż rybe se kupiym u Jaworskigo na stawach, ale trzeja mi pół kilo brezli. Przido się też kilo cukru. Mónki se narobiym sama, ale isto kupiem se jeszcze ze dwa kilo jaki lepszej. Podziwóm się co óni w tym sklepie majóm takigo. Pooblykała się i poszła ku autu.

Po chodniku wnuczka się ji spytała- Starko, a pinióndze żeście se wziyni? Starka jeszcze roz zozdrziła do taszki, namacała w ni pore stówek. - To mi musi styknóć. Ni mogiym wiyncy zmamić! Siadła do auta i pojechała z Halamami ku Biylsku.

Jak już przijechali za Świyntoszówke Starka coroz ciekawji wyglóndała przez łokno do pola. Po chwili prawi szoferowi: - Czy my naprowde jadymy ku Biylsku? Cosi mi się to zdo dziwne. Przeca do Biylska my jeździli przez pański pole, a teraz mie kansi indzi wieziecie. Jo już nie wiym kaj jo je! - Ja Starko - prawi szofer - my jadymy dwupasmówkóm, takóm cestóm co jednóm strónóm jedzie się tam, a drugóm spatki. To je nowo cesta do Biylska. - Aha, to już wiym, uspokoiła się Starka.

Po jakimsi czasie auto skrynciło na prawo, na taki ogrómny plac, kaj stoło moc aut. Halama pojeździł po tym placu. Isto cosikej szukoł, aż stany! kole jakigosi folioka. - Już my sóm - prawi wnuczka - teraz wysiednymy, weznymy wózek i bydym kupować. Starka wraziła torbę pod pazi i potyrckała się za młodymi. Wlyźli do takigo folioka, zebrali wózek i w trójke jadóm śnim ku bramie.

Starka zaczyno sie tymu coroz ciekawi dziwać. Podjyżdżajóm pod ściane, a tu taki wieli szklóne dwiyrze same otwiyrajóm. To tak strasznie na nas czakali, że z daleka nóm dwiyrze otwiyrajóm? Jak prziszli do taki auslagi, wnuczka mówi Starce: - Jak pujdymy tu kole tego stoła, mówcie żeście sóm osobóm towarzyszóncóm, bo inaczy was wrócóm.

Starce się to z fleka zdało dziwne- tóż dwiyrze przed nami otwiyrali, a potym im się tłumocz z kim żeś tu je i po co, sumeryja. Wnuczka nie była pewno, co też Starka powiy. Tóż wytłómoczyła paniczce przy takim patyku co się zgiboł, że sóm razym. Ledwo przelyźli przez tóm kóntrol, Starka stanyła na środku chodnika, pooglóndała sie naokoło, połobracała i ni mógła sie tymu wszystkimu nadziwić. - Taki wielki chałpy to żech w życiu nie widziała. - Ja - prawi wnuczka - tu możecie se kupić, co wóm się jyny prziśni.

Ale pójmy - poganiali młodzi Starke. Jak stanyli przi półkach do dziecek- mówióm Starce: - Muszymy kóniecznie kupić do Zdzisia rolery. - Cóż to je - pyto zaskoczóno. - No, taki bóty na kółkach. Nasz Zdzisio, ni ma co godać, musi dostać ji pod choinke. Kupicie mu to? - Jo mu to mogym kupić.

A wiela też to kosztuje. - To nima taki drogi - wnuczka prawi - jeszcze cosi trzeba kupić Sóni. Starko nie starejcie się, to je jyny roz na rok. Sónia potrzebuje rukzaczek, taki co teraz dziołchy na plecach noszóm. Na Starke ani się nie podziwali, jyny ciepli rukzak do wózka i pojechali dali. Starka tyrckała za nimi, bo fórt miała strach, że się straci.

Łazili tak miyndzy tymi regałami, a młodzi co chwila spóminali se, co by się im dóma przidało. A to do auta odkurzacz, a to nowe firanżki, a jakisi dywan, nowy lawór i pierón wjy co jeszcze. Starka już tego nie posłóchała. Pumału zaczóny jóm nogi boleć. - Pójmy jeszcze do spożywczego kupić tej mónki i brezli, a potym rada bych była, jak by my już się brali ku chałpie. Jo już tym wszystkim doś oczy napasła.

Młodzi fórt i fórt wciepowali cosikej do tej kolaski. Na kóniec zajechali na spożywczy. Tam nabrali jeszcze wjyncy najroztomaityszych paczków i chnet wózek był pełniuśki. Wnuczka odsapnyła i prawi: - No mómy już isto wszystko. Mogymy jechać ku kasie. Starko, dzierżcie sie mje, bo zaroz bydymy płacić.

Ale Starka już czuła po kościach cosi złego. Kasjerka zaczyna rachować. Z poczóntku było doś łacno, mónka, brezle, pieprz, cukier, grzebyczki, to sie zdało ji, że tuje łacni niż w Skoczowie. Ale jak zaczyna wykładać te inksze pudełka i ji rachować, to Starka robiła sie coroz nerwowszo. Skónd óni nabieróm tela piniyndzy - rozważowo.

Potym to wszystko musieli spatki wciepnyć do wózka. Najgorsze dopiyro prziszło. Kasjerka dała rachunek i kozała se wjyncyj niż szejset złoty. - Tóż Starko wy docie na rolery, rukzak, pore takich drobiazgów i na to swoji jedzyni. Jo to hnet policzym. Już to móm. Tego waszego je na blisko trzi stówki, ale dejcie mi na okróngło i bydymy kwita. - Dziełcho, zawołała Starka, dyć jo jeszcze nigdy telkownych piniyndzy w sklepie nie udała. - Ja - prawi wnuczka - ale przeca jeszcze nigdy nie kupowaliście w supermarkecie. Nie mówjym już o tym, że nasze dziecka bydóm was za to strasznie chwolić.

Przijdóm wóm pieknie powinszować na Nowy Rok, dadzóm wóm pusy, wyściskajóm. Wól nie wól. Starka pogrzebała w torbie, wybrała z ni swoji ostatni grosz, te zocne trzy setki, westchnyła ciynżko i zapłaciła. Musiała, bo ze zadku już inksi wołali „nie hamować kolejki". Jadóm z tym towarym ku dwiyrzóm, a tu naroz obstómpiło ich dwóch gibasówproszę rachunek - kontrola i hnet zaczyni kopać we wózku i przeciepować paczki. To Starkę już fest nasmoliło.

Nie zdzierżała i prawi: - Tóż w każdym sklepie pisze, że po odejściu od kasy reklamacji sie nie uwzglyndnio, co óni tu sznupjóm. - Starko bydżcie cicho, to tak musi być - uspokajo jóm wnuczka. - Mje sie to nie podobo - dali wścieko sie Starka.

Nareszcie wyjechali przez te dwiyrze, co sie same otwiyrajóm i załadowali towar do auta. Starke posadzili z próznóm torbóm na zadnim siedzyniu i pojechali ku chałpie. Jak dojyżdżali do Świyntoszówki, Starka odezwała sie rozpajeżóno: - Już jo też wjyncy do żodnego supersamu na kupowani nie dóm sie namówić. Tela piniyndzy pozbyć za jednym razym, co za szpas!