Karol Kajzer

UTOPCOWE MYTO

Roz też jechoł chłop kóniami z Grojca do Miyndzyświecio. Prawie było połednie, jak dojechoł do Pogorza, ze skoczowskigo kościoła słychać było dzwónić, a tu od pogorskich stawów prziszeł ku firnu sztramacki panoczek, pieknie łobleczóny i chcioł się przibrać do Skoczowa. Chłop wzión go na wóz, śmignół po koniach i pojechali. A zaczón go też wypytować z ciekawóści skónd je, czy też mo jakich przocieli, abo znómych w mieście. Panoczek nejprzód nie rzóndził nic, ale jak już dojyżdżali ku miastu, prawi mu tak:

- Móm we Skoczowie brata i jadym do niego, żeby mu pumóc utopić jednego handlyrza, bo mój brat ni może se śnim dać rady.

Chłop se myśloł, że to jakisi pomylóny. Tóż już nic nie godoł. A prawie dojyżdżali we Skoczowie ku rzyce, panoczek kozoł stanóć, sloz z furmanki, pieknie chłopu podziynkowoł i stracił sie mu z łoczy. Chłop dłógo medyto­woł, co też to móg być za dziwok, ale nie wszymnół se, że to był utopiec.

Na drugi dziyń we Skoczowie był torg na kónie. Po targu, jak to we zwyku bywało, handlyrze poszli se popić do gospody. Jak se już tak szykownie popili, aż sie im z czepani kurziło, brali sie ku chałpie. Kożdy zaś, gdo jechoł w stróne Pogórzo, Pierśca, abo ku Górkóm, musioł prze­jyżdżać przez wodę, bo niedowno tymu, powódź zebrała most na Wiśle, a nowego jeszcze nie postawili. A był taki stary obyczoj, że kożdy gdo przejyżdżoł przez rzyke mioł ciepnóć do wody jakisi grejcar. Ludzie prawili, że to było myto dlo utopca, a gdo tego myta nie zapłaci na pewno kiesi sie utopi. A jedyn handlyrz, z tych co se tak popili, wyśmiywoł sie dycki z tych guptoków, co pinióndze do wody ciepióm i nigdy ani drobnego halyrza do wody nie ciepnół.

Tóż wtynczos, jak przejyżdżoł z tego targu i popijochy przez wodę, na postrzodku rzyki kónie sie czegosi wylynkały, wóz sie przewrócił, prziwalił gazdę do wody i chłop sie utopił, choć tak głymboko tam nie było.

A zrobił to tyn utopiec, co dziyń przed tym przyjechoł z Pogórza. Do spółki ze swoim bratym, co miyszkoł we Wiśle utopili chłopa co myta utop­cowi nie chcioł płacić.

Według opowiadania Marii Dygóś  z Ochab