Karol Kajzer

METER SŁÓMY

Kiesi, już downo tymu, miyszkoł w Ochabach jedyn kumornik, a był to straszny wiłogłów. Błozna sie go dzierżały dycki i co chwile musioł komusi cosi wymarasić. Bez tego ni móg żyć. Nazywoł się Czornecki.

Jak to kumornik, piniyndzy nigdy ni mioł, a gorzołeczka mu strasznie szmakowała. Nieboszczyk Tramer, co mioł kiesi gospodę, nie chcioł mu już dawać na gebyno, bo mioł śniego brać, kie w chałupie biyda aż piszczała. Czornecki se tam z tego nic nie robił, ale dycki kómbinowoł, jakoby też prziś ku piniądzóm na te gorzołeczke.

Roz se siedzi w gospodzie przi achtliku ze starym Rychlikym. To była tako drugo wyrasta. Nawinół sie jakisi handlyrz z Górnego, co chcioł kupić kapke słomy. Jak to Czornecki usłyszoł, zaroz sie śnim doł do godki i prziłobiecoł handlyrzowi sprzedać dwa metry słómy. Handlyrz mu doł cosi na zołdanek, postawił achtlik, potym wzion Czorneckiego na furman­kę i pojechali do jego chałupy. Jak już byli przi chałupie, Czornecki kozoł chłopu poczkać i prawił, że idzie do izby po klucze od stodoły. A chałpe mioł drzewianóm, takóm lichóm bude, jako to kumornik. A naokoło było tam wiyncyj chałup i stodół.

Handlyrz siedzi na wozie pod chałpóm, czako, doczkać sie ni może, a Czornecki jak z tej chałpy nie wychodzi, tak nie wychodzi. Jak już to trwało dobrom chwile, wloz do chałupy, dziwo się, a w koncie kole łokna siedzi staro Czornecko i łoto spódnice. Chłop się pyto, kaj je gazda z klu­czami od stodoły, żeby te słomę se móg wziónś. Baba zrobiła na chłopa łoczy, bo o niczym nie wiedziała, ani swoigo chłopa nie widziała i zaczyno lamyntować, że sóm biydnymi kumornikami i żodnej słomy ni majóm, a stodoła, co stoi blisko chałpy, je od sómsiada.

Mogliście widzieć, co się nawyzywała na starego, jak się dowiedziała, że wzión zołdanek na słomę, co ji ni mioł. Prawiła, że jejimu chłopu ni ma co wierzić, bo to je bity cygón i wichlyrz, co jyno myśli, kajby pinióndze na gorzołke wywichlarzić.

A Czornecki, tyn lagramynt łobeszeł kole chałupy, żeby sie handlyrz nie wszymnół, i stracił się z łoczy, że go ani baba nie uwidziała przez łokno. Handlyrz, jak mu to baba wszystko łopowiedziała, klón, co wlazło, ale cóż mioł poradzić. Luto się mu zrobiło biydnej baby skyrs takigo chachara i poszeł do sómsiadów, a wygonił cosi tej słomy. Jak jechoł spadki, stawił sie ze złości do Tramera, dziwo się, a tam miły Czornecki siedzi se jak gdyby nic przi achtliczku i popijo gorzołke za pinióndze z tego zołdanku, co mu handlyrz doł za słome. Mogliście sie dziwać, jak sie handlyrz ciepoł. Niewiela brakowało, a dostałoby sie Czorneckimu porzóndnie biczyskym, ale Czornecki nie w ciymie bity, prawi se mu tak:

- Łobiecołech dwa metry słomy, to słoma bydzie. Pójcie haw sy mnom. Wyszeł z handlyrzym przed gospode i pozbiyroł pore słómek rozciepanych na ziymi. Wyjón z kapsy skłodany colsztok, łodmierził handlyrzowi dwa metry tych słomek i doł mu.

- Miało być dwa metry? Je dwa metry. I dejcie mi świynty spokój. Handlyrz sie wściyk i chcioł do niego skoczyć. I byłby mu przihuśtoł, ale Czornecki uciyk i już się w tyn dziyń nie pokozoł. A handlyrz musioł pojechać stratny, bez piniyndzy.

Na podstawie opowiadania Józefa Janika z Ochab

Artykuł pochodzi z „Kalendarza Miłośników Skoczowa” udostępniony dzięki uprzejmości Towarzystwa Miłośników Skoczowa.