Jan Marek
Antóń na tym chycił

Antóń dożył już roków w kierych aji umrzić ni ma gańba. Miyszkoł w małej chałupce na kraju swoi wioski. W młodych rokach przeszeł przygód co ni miara. Wojowoł na dwóch wojnach. Piyrszy roz jak Niymcy napadli na Polske, a drugi roz jak zebrali go partyzanci do lasa. Mioł jednak w życiu kupe szczynścio. Na swoich wojaczkach poniewiyroł sie po rozmaitych fróntach.

Mioł jednak takigo fuksa, że kulki go omijały, a przi tym zawsze czuł kaj sie schować w razie wiynkszej zawieruchy. Jak już jakosi skóńczył tóm swojóm poniewiyrke prziszeł do swoi chałupy i tu zaroz chycił się roboty.

Robił we fabryce, a po fajrantach deptoł kole swoi zagrody. Przez lato dowoł pozór na grzóndki. Sadził kapuste, ogórki, pomidory i keleruby. Sóm se też warził, bo ni mioł nikogo dóma. Czasym jak mu ogórki czy kelerupy obrodziły czynstowoł nimi sómsiadki, a najbardzi dowoł tym, co to po każde piórko sznytloka czy pietruszki leciały do sklepu.

Wtedy był z siebie dumny. Myśloł se w duchu, widzicie beskuryjski baby, nic ni mocie do roboty, a ni jednego keleruba czy sałotu se nie zasadzicie. A że był usposobiynio wesołego poradził sie radować ze wszystkigo, co go w życiu spotkało, dobrego czy aji złego.

Na tyn przykłod, jak auto przejechało mu roztomiłego Burka, nie płakoł nad jego śmierciom. Rozmyśloł se jyny - nie bydzie mi chocioż dropoł po dwiyrzach, ani w nocy szczekoł pod oknym. Ni mioł wiela przocieli, ale na drugim kóńcu dziedziny miyszkali jego bratankowie i siostrzenice. Tam też dorostała dziołcha już pumału zdrzało do wydania.

Chłapcy za nióm już doś dłógo poglóndali, a że była doś szwarno Antek czuł, że dłógo sie dziołcha nie obstoi. Nic też dziwnego, że za jakisi czas zaczynali po dziedzinie przebónkować,że ta szwarno przocielka isto bydzie sie wydować. Sómsiadki coroz czynści zaczynały wypytywać Antóna kiedy bydzie wielkóm łyżkóm jod na tym wiesielu.

Antónowi sie to aji podobało, ale wieczór kiedy nad tym rozmyśloł zaczyna mu mina rzednóć. Toż jak był bych napytany na to wiesieli, to ni mogym sie zrobić dziadym! Muszym na prezynt cosi drogszego kupić. Na pralke co sama piere ni móm piniyndzy, bo to pudło je chrómsko drogi. Kocher mikrofalowo też przeca je drogo, a przi tym jeszcze to jodło ni ma zdrowe, jak to nie downo w gazecie pisało.

Piniyndzy do koperty też ni móm i co tu z tym fantym zrobić? Ale nim z ambóny gruchły ogłoszki, uszło jeszcze kupe czasu. Dziepro na jesiyni Antek sie dowiedzioł, że siostrzynica ze swoim galanym już na całego znoszajóm na gniozdo. Już aji wszyscy wiedzóm kiedy bydzie to szumne wiesieli. Antóna coroz czynści nawiydzoły myśli o wiesielu. Pogodził sie już z tym, że bydzie trzeja ubrać cosi złotych ze szporkasy na tyn ślubny prezynt.

Nikierzy sómsiedzi zaczynali już Antóna dopytować, czy już go na wiesieli napytali. Antek nie bardzo na to odpowiadoł, bo na razie jakosi żodyn go nie przichodził na to wiesieli pytać. A może ni majóm czasu na to? Z wiesielim je tyla załatwianio, a dyć jeszcze na isto przidóm! Dni ku wiesielu coros pryndzyj ubywało, a pytania jakosi fórt nie było widać.

Jak już był czwortek, dwa dni przed ślubym, Antón wieczór siod se przi stole i zaczón kalkulować. Wiedzioł już, że na to wiesieli i tak nie pujdzie, bo ón ni ma żodyn dziad, żeby sie doł w ostatni dziń napytać! Siednył i myśle se tak. To wiesieli by mie moc piniyndzy kosztowało, a po piyrsze jo już tela ni móm. Musiołbych kupić jakisi prezynt, abo dać pinióndze do kuwerty. A skónd na to nabrać. Musiołbych se napytać taksówke, a to też ni ma darmo.

A pojeś se? Dyć jo już takigo szmaku ni móm, jak downi to i tam wiela nie zjym. A jeszcze stego wszystkigo może mie brzuch boleć, bo teraz jakisi wrzody na żołóndku mie pobolujóm. A wypić se? Gorzołka mi już też nie szmakuje, a nie dej Boże jakbych wjyncyj wypił, móg bych jeszcze kómu naubliżać, bo mi przi pijatyce czasym rozmaite diabelski myśli nachodzóm.

Jak se to wszystko do kupy policzym, to zmazoł bych na tym interesie szpatnie. A teraz se policzym wiela jo zarobiym, jak se w te sobote posiedzym w chałpie. Pojym se, napichcym placków ze ziymnioków ze szpyrkami. Bydym mioł jadło jakigoch jeszcze na żodnym wiesielu nie spotkoł.

Placki popijym herbatóm i na nic wjyncyj nie bydym mioł szmaku. Jak nie pujdym na wiesieli, nie bydym musioł biglować koszule i krawatki. Nie bydym też musioł pucować bótków, ani szukać czystych zokli. A najważniejsze, że sie nie bydym musioł na to popołedni myć ani golić.

Bez mycio uszporujym kupe wody i mydła. Nie trzeba bydzie aji golidła szukać. Wiela jo na tym wszystkim chycym!. A jeszcze ku tymu jutro rano nie bydzie mie głowa boleć! Na takim rozmyślaniu Antónimu przeszło do spanio. Zjod se jedyn placek, łoblizoł sie, ochlapoł kapkóm wody po gymbie i cały rod poszeł leżeć.