SKOCZÓW WCZORAJ I DZIŚ

- publikacje pokonkursowe -

W drugiej edycji konkursu pod nazwą ,,Skoczów wczoraj i dziś", który był adresowany do przedszkolaków oraz dzieci i młodzieży ze szkół podstawowych i ponadpodstawowych skoczowskiej gminy - wzięło udział ponad200 młodych twórców.

Konkurs rozstrzygnięto w czerwcu 1996 roku w ramach Obchodów Dni Skoczowa. Owocem tej artystycznej rywalizacji były prace plastyczne, rękodzielnicze, literackie i występy sceniczne, z których część wyróżniono nagrodami.

Mieszkańcy Skoczowa mieli okazję obejrzeć plon wysiłku twórczego dzieci i młodzieży podczas wystaw pokonkursowych, które zorganizowano w Miejskim Domu Kultury (czerwiec 1996) i w Muzeum św. Jana Sarkandra (październik 1996).

W tegorocznym Kalendarzu Miłośników Skoczowa przypominamy wyniki konkursu, prezentujemy prace plastyczne przedszkolaków oraz dwa opracowania historyczne, które zyskały najwyższe uznanie jurorów ze względu na swój wyjątkowo twórczy charakter.

Wszystkim uczestnikom zmagań konkursowych gratulujemy wspaniałych pomysłów i zachęcamy do udziału w kolejnych edycjach pod nazwą „Skoczów wczoraj i dziś" -wierząc, że przyniesie im to sporo osobistej satysfakcji.

Nagrody i wyróżnienia przyznane w konkursie „Skoczów wczoraj i dziś"

Przedszkola

I miejsce - Przedszkole nr 3 - Skoczów ,

II miejsce - Przedszkole nr 4 - Skoczów

III miejsce - Przedszkole nr 2 - Skoczów

Nagrody za udział otrzymały: Przedszkole nr 1, Przedszkole w Kiczycach, Przedszkole w Ochabach, Przedszkole w Pogórzu, Przedszkole w Harbutowicach, Przedszkole w Pierśćcu

Nagrody indywidualne dla:

- Agnieszki Rybak i Karoliny Klimos z Przedszkola nr 3 Skoczów

- Sylwii Międzybrodzkiej i Sebastiana Fajkera z Przedszkola nr 2 Skoczów

- Pawła Postrzednika z Przedszkola nr 1 Skoczów

- Eli Hanus z Przedszkola w Kiczycach

Nagroda dla zespołu „Muchomory" z Przedszkola nr 3 w Skoczowie (upominki dla dzieci) oraz specjalna nagroda Burmistrza Miasta za niepowtarzalną formę prezentacji tematu konkursowego

Szkoły Podstawowe

I miejsce - SP3 Skoczów

II miejsce - SP 7 Pogórze •

III miejsce - dla SP2 i SP1 Skoczów

Nagrody zbiorowe: - dla Samorządu Uczniowskiego SP 7 w Pogórzu za pracę „Nasze korzenie"

- SP 8 Skoczów za album „Mój Skoczów"

Nagrody indywidualne otrzymali:

- Marcelina Dedio ze SP3 Skoczów za przewodnik p.t. „Zapraszamy do Skoczowa"

- Joanna Kusy ze SP1 Skoczów za album „W starym Skoczowie"

- Dorota Pałach SP1 Skoczów za plan miasta

Wyróżnienia przyznano 13 autorom prac plastycznych. Do nich należą:

- Beata Wasilewska - SP8 Skoczów za „Narożnik ulicy Szkolnej i Menniczej"

- Klaudia Dziendziel - SP7 Pogórze za model stroju cieszyńskiego - lalka

- Dariusz Zemanek - SP7 Pogórze za „Bocianie gniazdo"

- Aleksandra Kałuża - SP1 Skoczów za projekt okładki kalendarza

- Ireneusz Łaciak - SP1 Skoczów za projekt okładki kalendarza

- Marta Stawowczyk - SP3 Skoczów za „Moje rodzinne miasto"

- Lidia Kubala, Ela Ciemała, Dagmara Cymor, Iwona Zbijowska - SP2 Skoczów „Ulice Skoczowa"

- Ela Ciemała, Anna Łomozik - SP2 Skoczów za „Spacerkiem po Skoczowie"

- Kinga Szydłowska - SP2 Skoczów za „Ratusz"

Nagroda dla zespołu teatralnego SP3 - upominki dla członków zespołu Szkoły Ponadpodstawowe

I miejsce - Technikum Odzieżowe Skoczów

II miejsce - brak

III miejsce - dla LO Skoczów, ZSZ Skoczów, ZSZ „S" Skoczów Nagrody indywidualne otrzymali:

za prace plastyczne   - Iwona Czyż TO Skoczów „Herb na pieczęciach

za prace historyczne - Katarzyna Buzek i Rafaela Bukowska - TO Skoczów

Nagrody specjalne:

- Nagroda Towarzystwa Miłośników Skoczowa dla Samorządu Uczniowskiego SP7 w Pogórzu za pracę „Nasze korzenie"

Wszyscy uczestnicy Finału konkursu „Skoczów wczoraj i dziś" otrzymali ponadto mapki Skoczowa za udział, a wszystkie placówki - dyplomy

Skoczowa"

- Gabriela Teper TO Skoczów „Collage"

- Anna Szewczuk LO Skoczów „Cztery pory roku"

- Katarzyna Suchanek ZSZ Skoczów - obraz olejny

- Monika Kajstura ZSZ „S" Skoczów - haft

„Twórczość ludowa"

- Agnieszka Faruga LO Skoczów „Dzieje Domu Zakonnego"

AGNIESZKA FARUGA L. O. Skoczów

Dzieje Domu Zakonnego w Skoczowie

W Skoczowie przy ulicy Mickiewicza 47 znajduje się dom będący własnością Dębickiego Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Bogurodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej.

Początkowo dom był własnością Pawła i Marianny Dudów. Małżeństwo to miało córkę Ewę, która po wyjściu za mąż zmieniła nazwisko na Janko. Miała ona dwie córki - starsza Anna Rozalia urodziła się 19 lipca 1889 roku w Skoczowie, a młodsza Justyna Natalia urodziła się również w Skoczowie 24 października 1894 roku. Rodzina Janko mieszkała w domu przy ulicy Mickiewicza 47. 29 kwietnia 1945 roku, w końcowym okresie działań wojennych pani Ewa Janko zginęła od granatu. Pochowano ją 4 maja 1945 roku w Skoczowie, na starym cmentarzu przy ulicy Cieszyńskiej. Po zmarłej matce córki odziedziczyły jednorodzinny dom parterowy. Oprócz domu własnością ich stał się ogród o powierzchni 1 h 10 arów. Obecnie na jego miejscu znajdują się bloki mieszkalne.

Źródłem utrzymania sióstr była renta (pani Justyna była nauczycielką), oraz opłaty składane przez lokatorów wynajmujących mieszkanie. 2 lutego 1949 roku zmarła młodsza z sióstr - Justyna. Po śmierci siostry Anna Janko zwróciła się do siostry przełożonej Domu Sierot, którą wówczas była siostra M. Petronela Szewc, aby zajęła się przygotowaniem uroczystości pogrzebowej. W zamian za pokrycie kosztów pogrzebu obiecała przekazać budynek rodzinny na własność Zgromadzenia. Siostry zajęły się pogrzebem. Odbył się on 4 lutego 1949 roku w Skoczowie. Uroczystości przewodniczył ksiądz proboszcz parafii Św. Piotra i Pawła - Augustyn Pohl. Ciało zmarłej Justyny Janko zostało złożone do grobu na starym cmentarzu.

Z polecenia Matki Generalnej - Joeli Piłat opiekę nad schorowaną i niepełnosprawną Anną Janko objęła siostra Peregrina Golas, która nadal mieszkała i wypełniała swe obowiązki w Domu Sierot. Oficjalnie siostra M. Peregrina Golas zameldowana została na ulicy Mickiewicza 47 dnia 18 maja 1953 roku. Lecz niestety z powodu braku odpowiednich warunków mieszkalnych (ponieważ w domu tym mieszkało dwóch lokatorów, którzy zajmowali 3/4 powierzchni budynku) oraz nieuregulowanych spraw majątkowych (chodziło tutaj głównie o darowizny pani Anny Janko)siostra Peregrina przebywała tam tylko tymczasowo. Niecały rok później - 16 października 1954 r. pani Anna Janko w Sądzie w Cieszynie dokonała przekazania swej posiadłości na

rzecz siostry M. Peregriny Golas, a 5 maja 1955 roku zostało to wpisane do ksiąg wieczystych. Kilka miesięcy później 1 października 1955 roku do Skoczowa przybyła z Płaszowa siostra M. Beatryska Humińska, która wraz z siostrą M. Peregrina zamieszkała na stałe w domu ofiarowanym przez panią Janko na ulicy Mickiewicza 47.

Siostry te ofiarowały swe życie nie tylko Bogu, ale i ludziom. Siostra Peregrina „prowadziła" i uczyła dzieci przedszkolne oraz wczesno komunijne, zajmowała się szyciem, praniem i naprawą bielizny kościelnej, a także strojeniem ołtarzy. Obsługiwała ona nie tylko kościół pod wezwaniem Św. Piotra i Pawła, ale także kościół Podwyższenia Świętego Krzyża. Jedna z sióstr pracowała również w kancelarii parafialnej. Liczba sióstr mieszkających w domu zakonnym przy ul. Mickiewicza uległa ciągłym zmianom. Najpierw były trzy siostry, które uczyły katechezy. Jedna z sióstr dojeżdżała do Pogórza i Kiczyc, gdzie także prowadziła katechezę dla najmłodszych dzieci. Siostry również zajmowały się swoją posiadłością. Dbały nie tylko o wygląd domu, ale również maleńkiego ogródka bezpośrednio do niego przylegającego. Obecnie dom zamieszkują cztery siostry. Funkcję siostry przełożonej od dwóch lat pełni siostra Karola. Dwie z nich prowadzą katechezy dla najmłodszych i nieco starszych dzieci. Jedna dba o wygląd ołtarzy, czystość bielizny kościelnej. Czwarta z nich zajmuje się codziennymi pracami domowymi. W Skoczowskim Domu Zakonnym SS Bogurodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej znajduje się równeż maleńka kapliczka, w której co dwa tygodnie odprawiona jest Msza Święta. Często uczestniczą w niej wierni. Raz w roku odbywają się całoroczne adoracje Najświętszego Sakramentu, również z udziałem parafian. Dom ten wzbogacił się o nową salę spotkań, której remont i modernizację sfinansowała parafia Św. Piotra i Pawła.

Siostry prowadzą także grupkę Dzieci Maryi", których spotkania odbywają się dwa razy w tygodniu.

Od 1913 roku Siostry Służebniczki Dębickie prowadziły przytułek i ochronkę dla dzieci przy Alei Mickiewicza. Z wielkim poświęceniem zajmowały się siostrami, a od 1951 roku również dziećmi umysłowo upośledzonymi.

Informacji na temat historii Domu Zakonnego Sióstr Służebniczek Bogurodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej znajdującego się w Skoczowie udzieliły siostry opiekujące się tym domem oraz ksiądz proboszcz Alojzy Zuber.

NASZE KORZENIE

fragmenty pracy historycznej napisanej przez Samorząd Uczniowski SP7 w Pogórzu pod kierunkiem Alicji Krawczyk.

STRÓJ CIESZYŃSKI

„ Suknia z golonką, żywotek, ten strój przy Cieszynie, fartuch, wstążka i kabotek -niech ten strój nie zginie ".

Regionalny strój cieszyński, określany też jako wałaski, jest reminescencją ubioru mieszczańskiego, którego formę potwierdzają dokumenty z XVII wieku.

Na zdjęciu    - uczennice w stroju cieszyńskim Anna Buzek (kl. V) i Marzena Holeksa (kl. VIII)

Agnieszka Dobrowolska pisze: „ Ozdobność tego stroju zależy zazwyczaj od zamożności jego właścicielki... żywotek (gorset-1) jest przyszyty do sukni (2) z zasady czarnej, dołem lamowanej niebieską wstęgą tzw. golonką (3) wkłada się go na kabotek (4) rodzaj płóciennej koszuli z krótkimi, bufiastymi rękawami obszytymi koronką.

Stroju dopełnia fartuch (5) nieraz bogaty, atłasowy, przypasany do sukni oraz u mężatek oczywiście - ścisłe przylegający do głowy czepiec (6) z koronkowym naczółkiem widocznym zawsze spod chusty nabywającej głowę, Miodki chodzą w lecie z głową odkrytą i rozpuszczonymi warkoczami. Uzupełnieniem stroju zamożnej cieszynianki jest zawsze pas srebrny (7) czasem złocony lub ... z ogniwami złotymi, spięty z przodu klamrą, zdobny w festony srebrnych łańcuszków opadających jak siatka na czerń spódnicy... ".

ZWYCZAJE LUDOWE

Adwent - to okres poprzedzający święta Bożego Narodzenia. Uważany jest za okres postu. W czasie Adwentu dzieci uczestniczą w roratach. Dawniej znany był zwyczaj zrywania gałązki jabłoni, które zakwitając do świąt wróżyły pomyślny rok. Znane jest również plecienie wieńca z jedliny lub świerka, na którym znajdują się 4 świeczki, które są kolejno, zapalane w każdą niedzielę Adwentu. Dawniej, dziś rzadko] wieczorami szkubano pierze, przędło się wełnę i len. Dzisiaj, mało który z tych zwyczajów jest na naszym terenie pielęgnowany.

Andrzejki - kończą okres wspólnych zabaw. W wieczór andrzejkowy leje się wosk do wody, a z powstałych figur wróży się przyszłość.

Dziewczyny układają swoje buty od okna do drzwi. Właścicielka pierwszego najszybciej wyjdzie za mąż. W tym dniu dziewczyny wsłuchują się, gdzie szczekają psy, oznacza to z której strony przybędzie mąż.

Ustawia się również kubki na stole, pod które kładzie się np: różaniec - oznacza to, że dziewczyna pójdzie do zakonu, albo obrączkę - szybkie wyjście za mąż, lub pieniądze - bogate życie, itd.

Świętej Barbary - dzień Św. Barbary od Stuleci jest czczony w górniczych częściach Śląska, gdzie odbywały się pochody górników. Na naszym terenie kobiety wstrzymują sie od szycia, aby przy śmierci nie mieć bolesnych kłuć. Pamięta się również o odłamywaniu gałązki czereśni lub śliwy i włożeniu gałązki do naczynia z wodą gdzie pozostaje do Wielkanocy.

Świętego Mikołaja - w tym dniu obdarowujemy się prezentami. W Polsce św. Mikołajowi jest poświęconych około 100 kościołów, kaplic i szpitali. 6 grudnia przebieramy się za Mikołaja, diabła itd., chodząc od domu do domu, strasząc małe dzieci.

Szkubaczki - są one instytucją spotkań towarzyskich i zwyczajem gospodarskim. Szkubaczki są urządzane przez wieśniaczki, które spraszają swoje krewne, znajome i sąsiadki na długie, zimowe wieczory. Gospodynie przy pracy, aby umilić sobie czas śpiewają opowiadają bajki, a także plotkują. Po szkubaczkach młodzież odprowadza panny do domów. Czasami szkubaczki trwają bardzo długo i gospodyni domu częstuje pracujące kobiety wypiekami własnej roboty.

Boże Narodzenie - cały cykl świąteczny obejmuje uroczyste dni Bożego Narodzenia, poprzedzone Wigilją Nowy Rok, Święto Trzech Króli i sześć niedziel po Trzech Królach wraz ze świętem Matki Bożej Gromnicznej. W czasie uroczystej wieczerzy - Wigilii cała rodzina zasiada do stołu i śpiewa kolędy, czyta i rozważa Pismo Święte, modli się i co w niektórych domach trwa do dziś - zjada 12 potraw.

W dniu Wigilii istnieje wiele przesądów np: „Jakiś w Wigilię, takiś cały rok", albo „Kto oberwie w Wigilię, tyn bydzie bity cały rok" itp.

Niektórzy kładą pod stół wigilijny siano, albo pieniądze, co wróży obfity rok, pozostawiają miejsce przy stole dla przybysza.

Choinka jest symbolem Bożego Narodzenia. Po wieczerzy wigilijnej pod choinką znajdujemy prezenty. Drzewka te trzyma się nie dłużej jak do Trzech Króli.

Pod choinką powinna znajdować się szopka, która kiedyś zastępowała choinkę. W szopce znajdują się: Dzieciątko, Jezus, Józef, Maryja, pasterze, Trzej Królowie i zwierzęta.

W pierwszy dzień świąt gospodynie nie zamiatają podłogi, aby przypomnieć, że Pan Jezus urodził się w barłogu. Pierwszy dzień świąt spędzamy przeważnie w gronie rodzinnym. Drugi dzień Bożego Narodzenia różni się tym, że odwiedzamy rodzinę i znajomych. W tym dniu rozpoczyna się kolędowanie kolędników z pobliskich okolic. Kolędnicy przebierają się za Maryję, Józefa, anioły i odwiedzają domy, śpiewają kolędy, życzą pomyślności i obfitości na nadchodzący rok.

Trzech Króli - w kościołach w tym dniu święci się wodę i różne suszone ziela, którymi później okadza się mieszkania. W święto Trzech Króli podobnie jak w Mikołajki czy Boże Narodzenie dzieci przebierają się i kolędują jako Trzej Królowie. Kredą która jest święcona w dniu Wigilii kiedyś znaczono domy, po powrocie z uroczystości kościelnych, w dniu Święta Trzech Króli.

Matki Bożej Gromnicznej - to katolickie święto oczyszczenia Najświętszej Marii Panny. W tym dniu do kościoła przychodzimy ze świeczkami, które są tam poświęcone. Poświęcone świece - gromniczki mają chronić dom przed burzą.

Gromniczka chroni także przed chorobą zwaną postrzałem

W tym dniu kończy się cykl obrzędów bożonarodzeniowych i po raz ostatni śpiewa się kolędy.

Święty Błażej 3 luty - Św. Błażej uznawany jako patron od chorób gardła. W dniu św. Błażeja w kościele święcone są świece, którymi w razie bólu okładano gardło lub pocierano bolejące miejsca.

W niektórych kościołach księża odmawiają specjalną modlitwą i przykładają wiernym dwie poświęcone świece złożone na krzyż, do gardła lub pod brodę.

Mięsopust - Ostatki - jest to kilkutygodniowy okres. Zaczyna się zabawą noworoczną a kończy tzw. ostatkami tj. trzema ostatnimi dniami lub tylko wtorkiem przed Środą Popielcową. Karnawał jest okresem radości, zabaw ludowych, częstych odwiedzin, kojarzenia małżeństw i urządzania hucznych wesel. Najczęstszą formą rozrywek karnawałowych jest zabawa taneczna, organizowana zwykle w sobotnie wieczory. Według relacji wielu informatorów najstarszego pokolenia zabawy karnawałowe były prawdziwym świętem dla całej wsi. W czasie tego okresu obchodzony jest także zwyczaj Tłustego Czwartku. Obecnie dość powszechnie praktykuje się tylko spożywanie pączków i drożdżówek.

Wielki Post Środa popielcowa - czasem Wielkiego Postu i czasem Męki Pańskiej nazywa liturgia kościoła katolickiego okres od Popielca do Wielkanocy. Obrzędy ludowe przypadające na cały okres Wielkanocy, w obręb wchodzą również Wielki Post i Wielki Tydzień, obfitują w wiele elementów pochodzących z tradycji kościelnej.

Środa Popielcowa otwiera cykl zwyczajów wiosennych, kończą go zaś Zielone' Świątki. Z Wielkim Postem związane są zachowane do dziś, liczne zwyczaje i przesądy ludowe.

Interesującymi kwestiami są tu też sposób podejścia, stopień przestrzegania nakazów i interpretacja samego zjawiska postu jako ważnego obowiązku każdego praktykującego chrześcijanina. Post jest bezwzględnie przestrzegany jakościowo i ilościowo.

Wielki Tydzień - Wielki Tydzień w liturgii kościelnej nazywa się czasem Męki Pańskiej. W tradycji ludowej każdy dzień Wielkiego Tygodnia ma swoje znaczenie, swą własną obrzędowość i odrębne przesądy. Rolnicy starają się jednak zakończyć większe roboty do południa Wielkiego Czwartku. W Wielki Piątek część rolników nie pracuje w polu, czyni to jednak w Wielką Sobotę.

Utrzymuje się przekonanie, że w Wielki Piątek nie należy głośno mówić, ani krzyczeć, ani też śpiewać.

Marzanna i goik - Obydwa są związane z porą wiosenną pierwszy stanowi ostatni pożegnalny akt zimy, a drugi inauguruje, wita i wnosi w życie ludu wiosnę. Goik nieodłącznie towarzyszy Marzannie.

Obnoszenie kukły i goika przestało być uroczystością czysto ludową mimo iż forma obrzędu pozostała ta
sama. Topienie Marzanny i strojenie goika odbywa się w pierwszy dzień wiosny. Orszaki wyruszają zwykle ze szkoły i ulicami miasta czy wsi, śpiewając zdążają ku wodzie, gdzie następuje topienie kukły. Pochody marzankowe i goikowe można dziś oglądać na różnego rodzaju kiermaszach wiosennych, przeglądach i konkursach zespołów folklorystycznych.

Lokalnie lalkę przyozdabia się w wianek, albo w jasną perukę, białą koszulę i białą chustę. Marzannę ubiera się w zależności od lokalnej tradycji, był to więc często charakterystyczny dla danego regionu strój młodej dziewczyny.

Niedziela Palmowa - Niedziela Palmowa jest ostatnią niedzielą przed Wielkanocą. W tym dniu prastarym zwyczajem do dziś święci się w kościele palmowe gałązki. Robi się je przeważnie z wierzby, czasem z orzeszyny i z rozkity. Dawniej każda rodzina musiała mieć swoje palmy, współcześnie przyjął się zwyczaj obdarowywania sąsiadów i znajomych pojedynczymi gałązkami.

Podobnie jak zapalone gromnice, palmy stawia się w czasie burzy na oknie lub wrzuca po kawałku do ognia.

Święcenie palm odbywa się na pamiątkę triumfalnego wjazdu Chrystusa do Jerozolimy, której mieszkańcy przywitali Mesjasza gałązkami palmowymi.

Wielka Sobota - Do tradycji wielkosobotnich należy święcenie ognia, wody oraz potraw przygotowanych do spożycia podczas Świąt Wielkanocnych.

Świece, które odpalone są od Paschału, służą podobnie jak gromnice, do odpędzania burzy oraz konającym w chwili śmierci. Drugim obrzędem, który do dziś wciąż ma szerokie zastosowanie w magii ludowej, jest święcenie wody. Kościół święci wodę na swój użytek (do chrztu) oraz dla potrzeb wiernych.

Potrawy przeznaczone do święcenia:

Obecnie potrawy święcone na wsi są bardzo skromne i ogranicza się do podstawowych produktów. Prawie zawsze w koszyku pojawiają się: chleb, wędliny, jaja, chrzan, sól, masło i ser. Do podstawowych składników święconego należy jajko, uznawane za symbol życia. Głębokiej przeszłości sięga też sztuka zdobienia jaj. Współcześnie, jajka mają znaczenie wyłącznie dekoracyjne i towarzyskie.

Do dziś istnieją specjalne techniki zdobnicze, sposoby barwienia oraz regionalna ornamentyka.

Wielkanoc - Na obydwa dni Świąt Wielkanocnych przypada cały szereg zwyczajów ludowych. Niedziela Wielkanocna ma na ogół przebieg uroczysty i poważny. Spędzana jest wyłącznie w gronie rodziny.

Śniadanie, zwłaszcza w pierwszy dzień świąt, należy do posiłków najbardziej uroczystych.

Nigdy nie brakuje jajka oraz szynki. Na śniadanie oprócz jajek spożywa się tzw. murzyny.

Innym zwyczajem związanym z obrzędowym spożywaniem jajka, jest smażenie jajecznicy, głównie w drugie święto pod lasem na łące. Kończy się to śpiewem i tańcami.

Zwyczaj oblewania wodą kobiet i dziewcząt przypada na Poniedziałek Wielkanocny. Bywa nazywany bardzo różnie, a więc: dyngus, śmigus, śmirgust, lanie itp. Jego początki sięgają jeszcze pogaństwa. Uważano, że każda dobrze „wyśmiergustowana" dziewczyna będzie przez cały rok zdrowa jak ryba.

Zielone Świątki - według powszechnego przekonania polskiego ludu jest trzecim z kolei najważniejszym świętem w roku. Obchodzone niegdyś uroczyście, w ostatnich czasach straciły wiele blasku. W dawnych zwyczajach zielonoświątkowych widoczne są magiczna dbałość o przyszły urodzaj oraz zabiegi mające oddalić niepożądane działania złych mocy, które mogłyby zniweczyć pracę rolnika. Z pierwotnych i wcale bogatych w zwyczaje obchodów zielonoświątkowych utrzymały się w późniejszej tradycji ludowej tylko drobne formy, praktykowane dość powszechnie jeszcze do dziś. Należy do nich majenie zielenią mieszkań, domów i budynków gospodarczych. W naszym regionie używa się w tym celu gałązek brzozy i lipy.

Boże Ciało - przypada na 11 dzień po niedzieli Zielonych Świąt. Szczególną wagę tego święta w oczach wiernych akcentować ma fakt, iż trwa ono przez Oktawę, tj. przez pały tydzień. Istotnym składnikiem uroczystości są procesje, organizowane w samo święto i potem przez osiem najbliższych dni. Dziś skąpe i szczątkowe są zwyczaje ludowe, które towarzyszą uroczystością Bożego Ciała. Do niedawna dość powszechny był zwyczaj święcenia w czasie nieszporów w oktawie niedużych wianuszków, uplecionych z różnych ziół. Poświęconym wiankom i ziołom lud przypisywał duże znaczenie, m. in. magiczne. Wierzył w ich niezwykłe właściwości; silny zapach ziół

kojarzył mu się - z pewnością również pod wpływem nauki kościoła - z cnotą i czystością.

Świętojańskie sobótki - przypadają na 24 czerwca. Dzień ten należał w przeszłości do znaczniejszych świąt zwyczajowych. Letnie zrównanie dnia z nocą lud uznawał od* wieków za fakt niecodzienny i przypisywał mu wyjątkowe właściwości magiczne. Dzień ów i noc - według wierzeń, pełną dziwów, podczas której cudownych właściwości nabierały ogień, woda i rośliny, a duchy i czarownice były niezwykle aktywne - obchodzono w całym kraju jednakowo: palono ogniska, kąpano się, zbierano zioła, wito wianki i wróżono.

Głównym obrzędem sobótki jest palenie ognisk wieczorem na wzgórzach i pastwiskach położonych niedaleko lasu. Stałym elementem sobótek jest wplatanie wianków przez dziewczęta i puszczanie ich na wodę lub rzucanie na drzewa.

Dożynki - jest to święto wykonanej pracy, święto plonów rolniczych. Choć nie wiemy, jak nasi pradziadowie czcili święto żniw, przypuszczać wolno, że była to uroczystość całej społeczności wiejskiej, przebiegająca żywiołowo, bez sztywnych ram i ceremonii, w której bohaterami i gospodarzami na równych prawach byli wszyscy jej uczestnicy i zarazem inicjatorzy.

Nowa forma święta plonów, utrzymująca się do dziś, wykształciła się głównie tam, gdzie był folwark, dwór i jego właściciele. Można mówić nawet o pewnym schemacie strukturalnym dożynek - z pochodem żniwowania (żniwiarzy) niosących kosy (wieniec), wręczaniem ich gospodarzowi, poczęstunkiem i tańcami jako elementami składowymi.

Dzień Matki Boskiej Zielnej - nazywa lud święto Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny; w tradycyjnym kalendarzu obrzędowym punkt kulminacyjny tzw. okresu zielonego (15 sierpnia). W dniu tym starodawnym zwyczajem święci się w kościołach zioła, kwiaty, zboża i warzywa. W kościołach śląskich, w zależności od okolicy, gleb i urodzaju, święci się najrozmaitsze zioła, owoce, zboża i warzywa. Współcześnie wiązanki są małe i raczej symboliczne. Dawniej kobiety i dziewczęta przynosiły do kościoła okazałe naręcza, bukiety lub wysokie wiązanki, podobne do palm wielkanocnych.

Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny - przypadają na 1 i 2 listopada. Dni te przebiegają pod znakiem oddziaływania religii chrześcijańskiej. Zaduszkowe uroczystości kościelne poprzedzane są pracami porządkowymi na cmentarzach oraz przystrajaniem grobów. Groby stroi się kwiatami, wieńcami, gałązkami, choiny, zniczami, świeczkami.

Dzień Wszystkich Świętych jest to dzień, nazywany przez lud najsmutniejszym dniem w roku. Rano odprawia się msze żałobne, po południu zaś nieszpory. Uroczystości Dnia Zadusznego sprowadzają się obecnie do celebracji kościelnych. Niektórzy zapalają i w tym dniu świece na grobach.

Kalendarium pochodzi z „Kalendarza Miłośników Skoczowa” 1997, udostępnionego dzięki uprzejmości Towarzystwa Miłośników Skoczowa.